JongTae

przepraszam za opóźnienia, ale miałam problem z dostępem do swojego kochanego laptopa >.<

nie zabijajcie mnie proszę!


i wybaczcie że tak krótko, ale mam ochotę ciągle coś zmieniać.
teraz JongTae, a zaraz 2MIN. 
miłego czytania Kochani <3


***

*piękny poranek*

W całym domu dało się słyszeć głośny krzyk. Ktoś zaczął bardzo mocno tupać schodząc po schodach.

                - Zabiję, zatłukę, sklonuję, zabiję ponownie i zakopie. – mruczał pod nosem blondyn.

Nagle ktoś z impetem na niego wpadł.

                - UWAŻAJ JAK LEZIERZ! – krzyknał zdenerwowany.

                - Przepraszam Hyung. – powiedziała cicho osoba, z którą się zderzył.

Blondyn zobaczył Kibuma, który stał ze spuszczoną głową i wzrokiem wbitym w swoje puchowe kapcie. Poklepał go po ramieniu i powiedział

                - Nic się nie stało, tylko uważaj następnym razem. – chłopak od razu złagodniał. Młodszy Kim uśmiechnął się szeroko i spytał:

                - Jongie, co się stało?

                - Wiesz, jak bardzo nie lubię, gdy ktoś tyka mi moje rzeczy, prawda? – młodszy kiwnął głową na znak że rozumie. – Więc wyobraź sobie że ktoś o tym zapomniał.

                - Kto śmiał zadzierać z lwem? – zaśmiał się klucznik.

                - Nasz kochany Maknae, bo tylko on lubi doprowadzać mnie do białej gorączki. – najeżył się, prychając cicho. W odpowiedzi usłyszał  śmiech.

                - A co zniknęło tym razem? – dopytywał szatyn.

                - To nie jest byle co Key.. To moja limitowana edycja lakierów do włosów z Ameryki. - Kibum złapał się za głowę. Wiedział że ich złoty tancerz zostanie dzisiaj rozwalony na części pierwsze.

                - Chodź lepiej do kuchni Bling, zrobię Ci herbatę, odpoczniesz.. – blondyn został siłą zaprowadzony do pomieszczenia.

Stanął przy ścianie na którym wisiało ich wspólne zdjęcie. Delikatnie dotknął je opuszkami palców i po chwili poczuł jak Key przytula się do jego boku.

                - Kiedy to było?

                - No jakiś rok temu.

                - Dokładnie 9 maja 2009roku. – usłyszeli kolejny głos. Odwrócili się i zobaczyli jak ich lider wchodzi zataczając się lekko.

                - Jinki! – szatyn natychmiast podszedł do starszego Lee. – Jak się czujesz?

                - A jak mam się czuć, bo libacji alkoholowej z Siwonem w roli głównej? – zaśmiał się lider i  złapał się za głowę. Syknął cicho, po czym usiadł przy stole. – Reszta śpi?

                - Taemin bierze prysznic, a Minho jeszcze śpi. – odpowiedział Jonghyun i usiadł obok niego czekając na zbawienny napój przygotowywany przez Kibuma.

                - I po co było tyle pić? – blondyn zaśmiał się.

                - Idź do Siwona i nie pij, to tak jakbyś poszedł na koncert i nie śpiewał – nierealne! – Onew skrzywił się.

Chwile później cała trójka siedziała i piła ciepłą herbatę. Siedzieli w ciszy rozkoszując się płynem rozlewającym się po ich organiźmie.

                - Annyeong. – w progu stanął Maknae. Key prawie wypluł z ust herbatę, a Jonghyun spiął wszystkie mięśnie.

                - Co się dzieje Jongie? – spytał ledwo kapujący Onew spoglądając na chłopaka, który odsuwał powoli krzesło patrząc na Taemina.

                -JA GO ZABIJE! ZADŹGAM, POWIESZE, ROZNIOSE, POTNE, SPALE I WYRZUCE! – młody Lee natychmiast pognał na górę, a głowny wokalista SHINee za nim, bijąc wszystko, co mu stawało na przeszkodzie.

                - Ale co się stało? – spytał ponownie Onew, a Kibum tylko pokręcił głową.

***

Taemin wbiegł do swojego pokoju, ale nie zdążył zamknąć drzwi. Jonghyun wpadł za nim i zamknął drzwi na klucz.

                - Teraz już nie uciekniesz. – powiedział i rzucił tancerza na łóżko. Po chwili siedział na nim okrakiem i łaskotał go po całym ciele. Młodszy krzyczał, wyrywał się, ale po dłuższej chwili płakał ze śmiechu. W końcu Jonghyun miał dość męczenia chłopaka i położył się obok niego. Widział jak ledwo oddycha i niezdarnie odgarnia włosy z twarzy.

                - Przepraszam.. Cię.. Hyung.. za te.. lakiery. – wysapał Taemin i przytulił się do jego boku.

                - Dostałeś już wystarczającą kare, przeprosiny przyjęte. – Kim poczorchał go po głowie i zaśmiał się.

Nagle Lee odzyskał siły i rzucił się na kolegę. Szamotali się dopóki starszy nie zaplątał się w pościel i nie zetknął się ustami z wargami młodszego. Oboje zamarli, lecz po chwili Taemin zacisnął palce na karku Kima i zaczął go zachłannie całować. Jonghyun po chwili odwdzięczał mu się tym samym. Pociągnął go do pozycji siedzącej i usadził go sobie na kolanach podciągając jego koszulkę. Gdy jego dłonie prawie rozerwały koszulkę rudowłosego usłyszał telefon. Ten zrzucił go z siebie i wyleciał z pokoju trzaskając drzwiami. Westchnął ciężko i odebrał przeklęty telefon wciąż myśląc o różanych wargach swojego przyjaciela..