2MIN

 Mój kochany. Delikatny, słodki Maknae.

Leżysz obok mnie, wtulony we mnie.

Czuję Twój ciężki oddech na skórze, Twoje ciepłe dłonie, które dotykają moje rozgrzane ciało.

                - Hyung. – słyszę Twój cichy, zachrypnięty głos. Podnosisz się i patrzysz na mnie.

                - Słucham Minnie. – głaszczę Cię po włosach, zachwycając się ich miękkością.

                - Dlaczego tu jest tak ciemno i zimno? – Twój ton był przyjemny dla mych uszu.

Okryłem Cie kołdrą, przytulając mocno do siebie ponownie, po czym zapaliłem lampkę. Podniosłeś głowę i spojrzałeś na mnie swoimi dużymi, zełzawionymi oczami.

                - Minho-hyung. – wyszeptałeś ponownie, po czym odkaszlnąłeś.

                - Co się stało Maknae? – odgarnąłem Ci grzywkę z czoła i sięgnąłem po ręcznik, który leżał  na szafce nocnej, po czym starłem pot i łzy z Twojej twarzy.

                - Przepraszam Cię. – przegryzłeś delikatnie dolną wargę i opuściłeś głowę w dół.

                - Za co? – niedowierzałem.

                - Znowu przeze mnie nie spisz.. – zaśmiałem się.

                - Minnie, daj spokój. Każdemu zdarza się mieć koszmary.

                - Ale minęło tyle czasu, a to nadal nie daje mi spać!

Zajrzałem wstecz. Dobrze pamiętałem o czym mówił Maknae. 

Kilka miesięcy temu, gdy wracaliśmy ze wspólnego wypadu zdarzył się wypadek. Ja pamiętam jedynie błysk świateł i ciemność. Po przebudzeniu w szpitalu okazało się że kierowca naszego busa przejechał na pomarańczowym świetle w ostatniej chwili i wjechała w nas cysterna która wymknęła się spod kontroli facetowi po 40-stce. Prócz naszego busa, staranował jeszcze kilka mniejszych aut. Najgorszą wiadomością z tego wszystkiego było to, że nasz kochany Jonghyun zginął. Taemin i Bling Bling kochali się i byli oficjalnie ze sobą od grudnia 2010r. Niespełna rok później Kim odszedł. Walczyli o jego życie przez dobę, ale nie udało się..

 SHINee się rozpadło, Taemin załamał się do tego stopnia, że był na przymusowym leczeniu. Gdy wyszedł z ośrodka ponownie zamieszkaliśmy razem w czwórkę po drugiej stronie miasta.

 Nadal wszyscy rozpoznają nas na ulicach, ludzie proszą o autografy, zdjęcia. Dostaliśmy nawet prośbę o powrót od SM. Odmówiliśmy, bo każdy z nas wiedział że po stracie JJonga nie damy rady pociągnąć od nowa zespołu na szczyt. Poza tym ta tragedia zmieniła nas na dobre. Może i nie daliśmy o sobie w jakiś sposób zapomnieć, ale brakowało nam już tej iskry w oczach, tego zapału i zachwytu.

Przytuliłem go mocno do siebie i ucałowałem jego ramię.

                - Mi też to nie daję spać. Ale Ty cierpisz jeszcze bardziej, bo kochałeś go podwójnie. Odeszła w sumie najważniejsza osoba w Twoim życiu przez nie uwagę idiotów i nieostrożności Boga. – Maknae wtulił się we mnie mocno i rzekł cicho:

                - Tak bardzo chciałbym cofnąć czas.

                - Nie da się cofnąć czasu, ale uwierz mi że gdybym miał taką moc, to zrobiłbym wszystko zebyś był szczęśliwy tak, jak kiedyś.

                - Dziękuję Hyung! – pocałował mnie w policzek i wyszeptał. – Kocham Cię Minho.

Uśmiechnąłem się gdy to powiedział. Miałem świadomość że chłopak nie kocha mnie w ten sposób jak ja jego, ale teraz nie miało to znaczenia. Nie chcę go obarczać sobą po śmierci Jonghyun’a.

                - Ja Ciebie też kocham Taemin. Śpij już Kociaku. – powiedziałem cicho i objąłem go mocno.